OUDERS EN KINDEREN IN DE KNEL door evidenced based?!

Waarom wij uitgaan van een SYSTEEMGERICHTE, INTEGRATIEVE benadering (Ho, tot hier en niet verder...!) van kind en ouders bij psychosociale problemen, met de 

DIALOOG als uitgangspunt!?

Ouders staan vaak machteloos bij het lijden van hun kind. Vaak hebben ze al van alles geprobeerd en heeft niets afdoende hun kind geholpen. Als kind en ouders bij ons aankloppen, starten wij vanuit de dialoog, kijkend naar de mogelijkheden van het hele kind (niet alleen het probleem) en zijn omgeving ondermeer de ouders.

We zoeken naar sterke en zwakke kanten emotioneel, relationeel, cognitief en lichamelijk. We kijken ook naar de prikkels en prikkelverwerking. Zo kunnen we sámen met kind en ouders en helemaal afgestemd op de behoeften, besluiten op welke manier zij hun eigen kracht kunnen versterken en de regie over hun leven weer zelfstandig kunnen opnemen. Meer dan 95% van de kinderen, jongeren en hun ouders ervaren dat ze hierdoor geholpen worden.

Helaas, werkt de reguliere hulpverlening in toenemende mate evidence-based: de hulpverlener '(be)handelt' op basis van de best beschikbare informatie over doelmatigheid en doeltreffendheid. Niet zelden leidt dat tot de toepassing van richtlijnen en protocollen op een individueel kind, met de ouders in de zijlijn. Terwijl op basis van wetenschappelijk onderzoek blijkt dat gemiddeld slechts 50 tot 70% van de kinderen met een vergelijkbare problemen zich hiermee geholpen voelen.

Te weinig worden ouders (en kind) gehoord en serieus genomen. Zij worden ondergeschikt gemaakt aan de 'wetenschappelijke kennis' of input, door de behoefte van de hulpverlener om het protocol af te werken.

Wanneer de behandeling niet het vooraf vastgestelde resultaat heeft, komt het voor dat het aan het kind verweten wordt. Het kind moet bijvoorbeeld zijn best doen om sociaal vaardiger te worden, of te leren meer te incasseren. Of misschien moet het (andere) medicatie gaan gebruiken. In plaats van te helpen, krijgt het kwetsbare!!! kind er een probleem bij. De verborgen boodschap is dan dat het niet de behandeling was die faalde, want die is immers evidence based”.

Alleen met het hart kan men goed zien, het wezenlijke is onzichtbaar voor het oog..... 

(Antoine De Saint-Exupéry)

Eigen schuld - dikke bult! Over geweld met kinderen, opvoedvaardigheden en meer.....

Verwaarlozing lijdt tot agressie, pesten, geweld en radicalisering . . . .

Verwaarlozing – mishandeling, we zijn er goed in!

Het probleem is dat we niet allereerst de hand in eigen boezem steken. Niet eerst nagaan wat nu de werkelijke (helaas ook vele) oorzaken zijn achter het probleem. Zoals op zoveel terreinen tegenwoordig probeert men angstvallig de regels aan te scherpen en protocollen in te stellen. Om vervolgens te ontdekken dat zulke oplossingen niet de gewenste resultaten oplevert. En dan leren we er te weinig van,of we blijven kokerkijken. 
Alle inzet van de Taskforce Kindermishandeling en Seksueel Misbruik heeft er tot hun en ieders spijt niet toegeleid dat het aantal mishandelde en misbruikte kinderen substantieel minder is geworden. We voelen ons onthand, negeren oplossingen die dieper gaan en verder reiken.

We zijn gevangenen van onze eigen consumentenlevensstijl: 'snel en goedkoop' en als het niet direct voldoet gooien we het weg.

Als maatschappij verwaarlozen we de ouders en opvoeders, begeleiders van de kinderen die onze toekomst zijn. En zo zet de 'armoede' zich voort in het bestaan van talrijke kinderen, zo leggen we een fundament van verwaarlozing, misbruik, agressie en geweld. We zien het terug in de top 3 van stoornissen bij jeugdigen: angst, depressie en psychosomatische klachten, of in onhandelbaar gedrag, agressie, geweld, criminaliteit, radicalisering. En uiteindelijk nemen wij het hèn kwalijk!

Omdat elk kind er toe doet!

Om uit te groeien tot evenwichtige liefdevolle mensen, hebben kinderen nood aan een liefdevolle band met de ouders. Een veilige relatie ( hechting) met de ouders vormt de basis van een gezonde ontwikkeling van kinderen. Deze veilige basis wordt opgebouwd op basis van ervaringen in het contact met de ouders. Op welke wijze zijn ouders in staat om hun kind te accepteren, te voldoen aan de behoeften van het kind en deze te begrijpen, het te beschermen én te begrenzen? Omdat te kunnen, spelen, naast vele andere factoren, onverwerkte ervaringen van uit de kindertijd van de ouders een rol. Ook het vermogen tot empathie, opvoedvaardigheden en de tijd die zij met het kind kunnen doorbrengen zijn daarbij van levensbelang.

De hand in eigen boezem

Maatschappelijk gezien betekent het op de eerste plaats aan ouders de ruimte bieden om tijd met hun kind(eren) door te brengen. Nederland staat er slecht voor als het bijvoorbeeld gaat om zwangerschaps- en ouderschapsverlof, vergeleken met andere landen. Al snel na de geboorte van het kind ontstaat de stress omdat moeder weer moet gaan werken. Tijd om haar kind echt goed te leren kennen en een stevige en veilige relatie op te bouwen is er niet of nauwelijks. Slapeloze nachten, voortdurende vermoeidheid van de jonge ouder(s) en de hoeveelheid tijd die zij niet ontspannen met haar kindje kan doorbrengen, brengen stressvolle reacties in de relatie met zich mee.
Door omstandigheden zijn zo'n ruim 30 tot 40% van de kinderen onveilig gehecht en tenminste één op de zeven kinderen tussen de nul en vier jaar heeft psychische problemen die hun ontwikkeling ernstig bedreigen. Van de 8 tot 12 jarigen heeft één op de vijf kinderen psychosociale problemen; bij jongeren lijdt 155,4 % aan emotionele problemen (angst, depressie, eenzaamheid ea.), 13,6 % aan gedragsproblemen en heeft 14.3 % problemen met leeftijdgenoten.

Een kind dat zich in zijn diepste wezen niet gekend en onbegrepen voelt, raakt in emotionele nood. Het blijft een heel leven op zoek naar erkenning, gezien en geliefd te worden: er bij te horen. Er bestaan geen lastige kinderen! Wel bestaan er vele kinderen die ons getuige of slachtoffer maken van hun innerlijke pijn. Pijn die we zouden kunnen voorkomen door prioriteit te geven aan de noodzakelijke voorwaarden voor ouders om hun kind in goede omstandigheden te kunnen opvoeden. Als wij bijdragen aan de basisbehoeften van ouders, opvoeders zodat zij beschikken over rust in plaats van stress, over voldoende middelen en vaardigheden, over steun en bescherming dan reikt dat ver uit in de toekomst van onze kinderen!

Het vraagt een revolutie! Wel, hier is het plan. . . . .

Investeren in kinderen en ouders loont en vormt een onmisbare en duurzame basis voor een vreedzame wereld. 

Als het niet goed gaat met kinderen, zijn er goede en werkzame interventies waarmee ouders en kinderen geholpen worden om de interactie te verbeteren, hun relatie te versterken en opvoedingsvaardigheden uit te breiden. 
Eén van deze interventies is Ho,tot hier en niet verder...! .

Een laagdrempelige en diepgaande methode die zich richt op de oorzaak achter het probleemgedrag, met expliciete aandacht voor de basisbehoeften en betrokkenheid van kind én ouders. Persoonlijke aandacht is het sleutelwoord. Ouders krijgen apart én samen met hun kind een cursorisch én ervaringsgericht aanbod uitgaande van spelen en bewegen. Voor de kinderen loopt er parallel aan het aanbod van de ouders een training, waar oog is voor hun basisbehoeften en het 'leren met het lijf' helpt om tot zelfbewustzijn en zelfvertrouwen te komen.

Bij kinderen zijn het bewegen en spelen primair als het gaat om de wijze waarop zij contact leggen en zichzelf uitdrukken. Daarin kan het kind of de jongere zichzelf lichamelijk in actie en in interactie met anderen ervaren, zich van zijn handelen, denken en voelen bewust worden en daardoor leren en veranderen. Kinderen volgen een training waarbij het bewegingsgedrag en de daarmee verbonden de (lichaams)beleving uitgangspunt zijn voor leerprocessen om het lichamelijke, emotionele, cognitieve en sociale functioneren te verbeteren.

Ho, tot hier en niet verder...! is preventief, pedagogisch als curatief inzetbaar.

Geschikt voor zowel internaliserende als externaliserende problematiek, als ook voor kinderen met een verstandelijke, spraak- of taalbeperking of die de Nederlandse taal niet of beperkt spreken. Zowel in individuele contacten als in groepsinterventies.

Meer informatie: www.psychosocialeweerbaarheid.com

Zojuist verschenen:

Methodiekboek Ho, tot hier en niet verder...!, psychosociale weerbaarheid voor kinderen,ouders en opvoeders. Jooske Kool (2016). Uitgeverij Acco , ISBN 9789492398017 

Werkboek voor kinderen - ISBN 978-94-92398-05-5

Werkboek voor ouders, opvoeders - ISBN 978-94-92398-06-2

KINDEREN HELPEN MET ANGST EN STRESS

Angstige ervaringen horen bij het leven. We kunnen kinderen helpen om veerkracht en weerbaarheid te ontwikkelen: het vermogen om met angst, stress en hulpeloosheid om te gaan. 

Gezonde, weerbare kinderen zijn nieuwsgierige kinderen: het leven ervaren zij als een avontuur en moedig onderzoeken zij alles wat op hun pad komt. Onvermijdelijk brengt dat verlies, botsingen, schokken, conflicten met zich mee. Hulpeloze kinderen zijn niet bestand tegen deze verwondingen of 'aanvallen'. Het leidt er toe dat zij hun zelfvertrouwen verliezen, zich terugtrekken en angsten ontwikkelen. Of juist tonen zij agressief gedrag, hyperactiviteit en lopen kans op het ontwikkelen van verslavingen als zij ouder worden.
Hen kan een levenslange lijdensweg bespaard blijven als invoelende ouders, begeleiders, leerkrachten oog hebben voor hun diepe nood en met zorg voor de basisbehoeften hen noodzakelijke vaardigheden helpen ontwikkelen.

Aanhoudende angst en stress zijn intense ervaringen die er voor zorgen dat een kind de verbinding met zichzelf en zijn lichaam kwijtraakt. het kind voelt zich buitengewoon kwetsbaar en hulpeloos; het heeft als het ware geen been meer om op te staan!

Met woorden kunnen kinderen vaak geen uitdrukking geven aan hoe ze zich voelen. Maar emoties zijn op de eerste plaats voelbaar in het lichaam, en kinderen spreken die taal van 'gewaarworden' uitstekend! Dat geldt voor ons volwassenen ook, al is bij velen van ons als taal (helaas) op de achtergrond geraakt. Het lichaam drukt uit wat wij voelen en slaat emoties en spanningen (stress) op als deze niet geuit wordt. "Mijn adem stokt in mijn keel" - "Ik ben sprakeloos" - "Ik heb geen been om op te staan..."

Om kinderen te helpen, moet je eerst zelf (weer) je eigen innerlijke belevingswereld kennen en deze taal goed leren spreken. Oefenen in gewaarworden, wat ervaar je in jouw lichaam, wat voel je, waar voel je het? Wat gebeurt er als je aandacht geeft aan dat gevoel?

Ook dagelijkse situaties kunnen schokkend zijn!
Veel dagelijkse situaties kunnen de oorzaak zijn van angst en stress. Daarbij is het ene kind gevoeliger voor overweldigende ervaringen dan anderen. Afhankelijk van leeftijd, erfelijke aanleg, de binding /hechting met de ouders en andere stressvolle ervaringen in zijn leven.

Als ouder of opvoeder wil je niets liever dan kinderen beschermen tegen trauma's, tegelijkertijd wil je ook dat ze voor zichzelf leren zorgen en kunnen omgaan met stressvolle situaties. Een hele klus! Wetend dat stress en trauma's een verwoestende werking op zowel de fysieke, emotionele, mentale én cognitieve ontwikkeling hebben.

Om kinderen 'het beste' te geven, is het belangrijk om oog te hebben voor de echte oorzaak van het probleem(gedrag). Het is belangrijk om te begrijpen waarom een kind angstig blijft of andere angsten ontwikkeld; boos is 'om niets' en zich agressief gedraagt, ook als het feitelijke gevaar al lang is verdwenen. En ook als het kind niets laat merken, draagt het mogelijk een onverwerkte ervaring met zich mee, die op enig moment de ontwikkeling van het kind in een bepaald gebied zal blokkeren.

Ons lichaam reageert als eerste op onveilige situaties, gealarmeerd en aangestuurd door ons reptielenbrein; de hersenstam en limbische systeem. Dit deel van onze hersenen waakt over onze veiligheid en doet alles om ons te laten overleven. Wàt we ook doen, in onveilige situaties reageert het lichaam onmiddellijk, het zorgt er voor dat we vluchten of vechten, en wanneer dat niet mogelijk is, bevriezen we. In schokkende ervaringen kan het zijn dat een kind 'bevriest', waardoor het lichaam in de alarmstand blijft staan. Dat kan het geval zijn, óók als het zich niets meer herinnert: het spel, het gedrag en lichamelijke klachten laten zien dat er iets heel erg mis is. Ook voor de volwassene. Gewone', 'alledaagse' gebeurtenissen, kunnen voor het kind op grond van zijn beleving, leiden tot een traumatische ervaring.

Spanning, angst, verdriet, boosheid......dat voel je in je lijf! Luister naar je lijf!
Kinderen hebben misschien geen woorden voor wat ze voelen, maar ze weten precies hoe een schokkende ervaring voelt! “Er knijpt iets mijn keel dicht!” , “het drukt heel erg hier! (op de borst)”, “Er zitten klauwen in mijn buik.....!”, “Mijn hart is van steen.....”. “Het draait in mijn hoofd....!”.

Als volwassene ben je vaak weinig gericht op je lichamelijke gewaarwordingen, sommigen van ons negeren deze en drukken ze weg. De EERSTE STAP om kinderen te kunnen HELPEN is je zelf (weer) bewust te worden van deze lichaamstaal.
Hoe weet je of iets prettig is of niet?
Op welke manier reageert je ademhaling op spanning en ontspanning? Wat verandert er dan?
Hoe spreekt je lichaam tot jou? 

Gun jezelf aandacht en tijd om naar je lichaamsgewaarwordingen te luisteren. 

Bij een intense of schokkende ervaring: Wat voel je veranderen?
Hoe neem je dat waar en wáár in je lijf?
Merk eens op hoe je lichaam NU aanvoelt. 

Het lichaam reageert direct op angst en stress. Met liefdevolle aandacht geef je deze gevoelens de ruimte en komt er ontspanning. Langer durende stress maakt ziek. Ruim 80% van de ziektes waar wij aan lijden, zijn stressgerelateerd! 

Wat een CADEAU voor jezelf en je kinderen als jij leert luisteren en gehoor geeft aan jezelf!
En zo leer jij je kind zichzelf ook beter begrijpen. Zo neemt stress af en de band tussen jullie wordt sterker!

Allemaal recht op een eigen plek! Jouw gedrag maakt alle verschil

Bouwen aan je eigen plek!

Janneke is heel verlegen, Merlijn krijgt te vaak ruzie, Maud is bang voor alles wat nieuw is, Joris heeft enorme driftbuien. Het is tijd om te leren beter met zichzelf en anderen om te gaan!

Schoorvoetend komen de kinderen de training in: ‘Zal ik een plekje vinden tussen en mèt de andere kinderen?’

Trainer Monique start het namenspel. Een grote bal rolt van Merlijn naar Janneke en zo verder. ‘Je noemt je eigen naam..... Wie kent er al twee of drie namen? Dan zeg je nu de naam van degene waar je naar toe rolt’. Om vergissingen wordt vrolijk gelachen ‘Nee joh, ik ben… !’.

Het ijs is gebroken en een eerste contact is gelegd. Samen lachen, het plezier straalt van de gezichten. Nu praat Monique met de kinderen over hoe je met elkaar omgaat. Er ontstaan regels, zoals “elkaar geen pijn doen, niet uitschelden en luisteren naar elkaar”.

'Bouwen'

Elkaar leren kennen en je veilig voelen: letterlijk en symbolisch een eigen plek maken, hoe doe je dat? Materialen worden verzameld en al gauw ligt een berg aan dekens, kussens, stokken, etc. Elk kind zoekt een plek in de zaal om de eigen hut te bouwen. Met vrolijke muziek gaan ze druk aan het werk, ieder op zijn eigen wijze. Waar het ene kind druk aan het bouwen is, roept een ander kind regelmatig trainer Monique om de “hut” te bewonderen. Als de hutten klaar zijn, gaan de kinderen in tweetallen bij elkaar op visite om nader kennis te maken. Niet ieder kind vindt dit gemakkelijk, maar ze helpen elkaar op weg.

Dan een rondtoer langs alle hutten waarbij iedere ‘bouwmeester’ vertelt over zijn plekje en daarmee over zichzelf. Janneke zachtjes, Joris stoer en zonder uitzondering vol trots. Ieder verdient waardering en krijgt een luid applaus. Met spijt worden de hutten weer afgebroken. De belofte van Monique dat er nog veel leuke spelletjes volgen, maakt het weer goed. Samen opruimen en de eerste bijeenkomst afsluiten: “ Het was fijn! Tot volgende week!”

Jezelf leren kennen - trots zijn op jezelf!

Spelend en bewegend leren de kinderen zichzelf beter kennen. Ze leren (weer) op zichzelf te vertrouwen en voelen zich sterker en veiliger. Dankzij Monique  krijgen ze zicht op hun eigen houding en ontdekken spelenderwijs de gevolgen van hun gedrag voor zichzelf en de ander.

Mijn eigen plek            

Een eigen plekje,

een plek voor mij alleen

Als ik blij, boos, bang,

verdrietig ben

Mijn eigen plek

daar kan ik altijd heen.

Ik ben de koning,

mijn eigen held,

Zonder toestemming

mag jij hier niet komen

Het is mijn stem,

mijn regel die hier geldt.

Een eigen plekje,

een plek voor mij dat is zo fijn,

Ik kan er heen

en dan is alles goed en vredig

Mijn eigen plek

daar mag ik altijd zijn.

Training "Ho, tot hier en niet verder…!" 

 “Ho, tot hier en niet verder…!” is een groepsgerichte training van twaalf bijeenkomsten voor kinderen en jongeren met (dreigende) emotionele, gedrags- of schoolproblemen én voor hun ouders/opvoeders.

Kinderen leren door bewegen en spelen. In de beweging ervaart het zichzelf en de ander. Door het daadwerkelijk ervaren, wordt het kind meester over zichzelf en het geleerde.

Met oog voor de negatieve ervaringen benutten trainers alle positieve ontwikkelings-tendensen. Kinderen zijn onlosmakelijk verbonden met hun ouders, de reden waarom ook de ouders/opvoeders bij de cursus betrokken zijn en een handreiking krijgen om hun kinderen nog passender te begeleiden. 

Gun je kind de uitdaging van zijn probleem!

Goede redenen om je kind te laten stunt(el)en! 

Kinderen leren op zich zelf te vertrouwen en zelfstandig te worden als zij de kans krijgen om naar vermogen, met hun eigen probleem te stoeien en te stuntelen. Durf jij als ouder, opvoeder het probleem van je kind, ook bij het kind te laten – en het kind te helpen zoveel mogelijk zélf zijn probleem op te lossen?!

 Kinderen leren zelf op zich zelf te vertrouwen en zelfstandig te worden als zij de kans krijgen om naar vermogen, met hun eigen probleem te stoeien en te stuntelen. Durf jij als ouder, opvoeder het probleem van je kind, ook bij het kind te laten – en het kind te helpen zoveel mogelijk zélf zijn probleem op te lossen?!

Bijna elke ouder doet het: je kind beschermen tegen problemen. We willen allemaal ons kind gelukkig zien, en het is voor ons soms zo gemakkelijk om ‘even’ het probleem van ons kind op te lossen.

Of… we kunnen het niet aanzien: de frustratie, het verdriet, de boosheid, de angst. Ook een reden om zo snel mogelijk in te grijpen en het probleem uit de wereld te helpen.

Het is onvermijdelijk dat kinderen problemen tegen komen in hun leven …..

Het begint al vroeg: de baby die honger heeft. die gekoesterd wil worden, die niet in slaap kan komen,

de peuter die niet snel genoeg naar zijn zin kan lopen, niet óp de tafel kan kijken en grijpen, zijn lievelingsspeeltje niet kan vinden….Het oudere kind dat niet durft te vragen of het mee mag spelen, niet uitgenodigd wordt op een verjaardag, niet goed is in voetballen, gepest wordt vanwege …

Kinderen komen dus problemen tegen in hun leven, en er is een goede reden om hen te laten stunt(el)en met deze problemen.

Als wij het probleem van een kind oplossen, gaan we er vanuit dat het kind dit niet zèlf kan of zelf kan leren. We houden het kind afhankelijk van de oplossingen van ons en anderen. Wát er ook geleerd moet worden in het leven, we doen dat met vallen en opstaan, oefenen, oefenen, oefenen….

Stel : je peuter gaat leren staan en lopen. Dit lukt alleen met eindeloos proberen, vallen en weer opstaan. Stel dat jij dat wil voorkomen: je legt het kind voortdurend weer op de grond, je draagt het kind overal naar toe, je houdt het voortdurend vast, je vangt het telkens op uit angst dat het zich bezeert. Leert het kind zo zelfstandig te lopen? en wat zijn de gevolgen voor zijn zelfvertrouwen en zelfstandigheid?

Van stuntelen naar stunten!

Zo werkt het ook met andere problemen. Als wij het kind zijn probleem gunnen, meer en meer de ruimte geven om te stuntelen met zijn eigen probleem, ontdekt het wat het kan, of nog beter wil leren doen.

Als het lukt is er de triomf!: 

“Ik heb het zélf opgelost!” en we zien een BIG SMILE!

Zo leren wij kinderen goed voor zichzelf te zorgen.

Actie vaccinatieprogramma 'Ik ben geen WATJE'

Actie Centrum Jeugd en Gezin biedt voer voor 
discriminatie en PESTEN!

Tot mijn verbijstering nam ik kennis van deze actie van het Centrum Jeugd en Gezin, die kinderen aanzet om zich te laten vaccineren op de landelijke vaccinatiedag.

Hier mijn reactie verzonden aan het Centrum Jeugd en Gezin, de Kinderombudsman Marc Dullaert en staatssecretaris Sander Dekker van Onderwijs:

Ik mag aannemen dat men vanuit ‘goede bedoelingen’ handelt, de basis voor de meeste ‘foute handelingen’. Leken mogen dat doen, professionals niet! Van een professionele organisatie in de Jeugdzorg mag men verwachten dat zij onderbouwt en vanuit een brede visie problematiek benadert.

Deze actie is niet alleen een voorbeeld van hoe men met oogkleppen op alleen het eigen subjectieve belang nastreeft, zonder rekening te houden met andere belangrijke factoren of belangen. Het is erger: het is een aanzet tot discriminatie en pesten!

• Heeft men stilgestaan bij wat de boodschap suggereert aan de kinderen?
• Heeft men stilgestaan bij de mogelijke gevolgen voor kinderen die niet gevaccineerd worden of straks niet in het bezit zijn van een bandje “Ik ben geen Watje”?
• Heeft men stilgestaan bij bijzondere omstandigheden waardoor kinderen niet mee (kunnen) doen aan dit voor u kennelijk zo belangrijke vaccinatieprogramma?
• Vanuit welke en wiens belangen handelt het CJG hier? 

En vooral:

• Deze actie bestaat uit een zeer ongewenste, onjuiste en ‘onsmakelijke’ vermenging van zaken: de vaccinatie van kinderen te verbinden met het zelfbeeld ofwel de identiteit van kinderen!

Van het Centrum Jeugd en Gezin, een professionele organisatie, mag ik verwachten dat zij een voorbeeldfunctie biedt in het respectvol omgaan met verschillen in de samenleving, het voorkomen van 'pesten'en ander misbruik. Echter met deze actie biedt zij krachtig voer en ondersteuning aan pesters en al degenen die zichzelf beter achten door anderen te discrimineren of te kleineren. 

En dan sta ik nog niet eens stil bij de suggestieve boodschap: als je niet meedoet -wordt je ziek......
Is er een grotere spagaat waarin men kinderen kan brengen? en dat, terwijl zij niet eens de rechtsverantwoordelijke persoon zijn als het om beslissingen gaat! 

Een toepasselijke uitspraak ooit gehoord:

Er is niets gevaarlijker dan een grote gedachte in een leeg hoofd!

Jooske Kool

Mijn klas is net een pot vol PIEREN! - 1

Het friemelt, kronkelt, beweegt …. er is geen rust en structuur in de klas te krijgen!

Wat ik ook doe . . .  het helpt niet of maakt het alleen nog erger . . . .!

Al direct na de bel sluipt er één langs je heen en stormt een ander met veel lawaai de klas in…weer een ander duwt de kinderen die voor haar staan, één van de kinderen huilt….

als je je omdraait, rollen er drie over de grond en loopt er al weer één de klas uit!

Voordat er rust is en je je verstaanbaar kan maken, is er al heel wat tijd verstreken. Hoe vindingrijk ben je? Hoeveel uithoudingsvermogen hebt je….

Wat hebben deze kinderen nodig, zodat ze samen met jou kunnen leren…..

Spelen en bewegen is voeding voor hart en brein

Spelen is schijnbaar doelloos gedrag. Zeker op school: kinderen komen er om te leren, toch?

Spelen kost tijd en energie. Toch is de behoefte om te spelen sterk.

Kijk maar wat er gebeurt nadat kinderen en ook volwassenen een tijdlang geconcentreerd of ingespannen bezig zijn geweest; rennen, dollen, lachen, praten en grapjes maken. Spelen helpt ons te overtollige spanning af te voeren, te ont-stressen en in plaats van te overleven helpt het ons om te léven.

In het spelen en bewegen leert een kind beter met zichzelf en anderen om te gaan.

Spelen is essentieel voor de groei en vorming van het brein, in spel en bewegen zijn kinderen lichamelijk, sociaal én mentaal actief. Actief spelen bevordert de zenuwgroei in de hersengebieden waar emoties verwerkt en beslissingen worden genomen. Kinderen worden flexibeler, leren zich makkelijker en nauwkeuriger uit te drukken, beter naar het eigen lichaam en gevoel te luisteren, en beter naar anderen te kijken en in te voelen.

Het gevoel van veiligheid van een kind vergroot door het onbevangen en positief beleven in het spelen. Positief gedrag, wederzijds contact én het leervermogen ontwikkelen zich zo op een natuurlijke wijze. 

wordt vervolgd....