Eigen schuld - dikke bult! Over geweld met kinderen, opvoedvaardigheden en meer.....

Verwaarlozing lijdt tot agressie, pesten, geweld en radicalisering . . . .

Verwaarlozing – mishandeling, we zijn er goed in!

Het probleem is dat we niet allereerst de hand in eigen boezem steken. Niet eerst nagaan wat nu de werkelijke (helaas ook vele) oorzaken zijn achter het probleem. Zoals op zoveel terreinen tegenwoordig probeert men angstvallig de regels aan te scherpen en protocollen in te stellen. Om vervolgens te ontdekken dat zulke oplossingen niet de gewenste resultaten oplevert. En dan leren we er te weinig van,of we blijven kokerkijken. 
Alle inzet van de Taskforce Kindermishandeling en Seksueel Misbruik heeft er tot hun en ieders spijt niet toegeleid dat het aantal mishandelde en misbruikte kinderen substantieel minder is geworden. We voelen ons onthand, negeren oplossingen die dieper gaan en verder reiken.

We zijn gevangenen van onze eigen consumentenlevensstijl: 'snel en goedkoop' en als het niet direct voldoet gooien we het weg.

Als maatschappij verwaarlozen we de ouders en opvoeders, begeleiders van de kinderen die onze toekomst zijn. En zo zet de 'armoede' zich voort in het bestaan van talrijke kinderen, zo leggen we een fundament van verwaarlozing, misbruik, agressie en geweld. We zien het terug in de top 3 van stoornissen bij jeugdigen: angst, depressie en psychosomatische klachten, of in onhandelbaar gedrag, agressie, geweld, criminaliteit, radicalisering. En uiteindelijk nemen wij het hèn kwalijk!

Omdat elk kind er toe doet!

Om uit te groeien tot evenwichtige liefdevolle mensen, hebben kinderen nood aan een liefdevolle band met de ouders. Een veilige relatie ( hechting) met de ouders vormt de basis van een gezonde ontwikkeling van kinderen. Deze veilige basis wordt opgebouwd op basis van ervaringen in het contact met de ouders. Op welke wijze zijn ouders in staat om hun kind te accepteren, te voldoen aan de behoeften van het kind en deze te begrijpen, het te beschermen én te begrenzen? Omdat te kunnen, spelen, naast vele andere factoren, onverwerkte ervaringen van uit de kindertijd van de ouders een rol. Ook het vermogen tot empathie, opvoedvaardigheden en de tijd die zij met het kind kunnen doorbrengen zijn daarbij van levensbelang.

De hand in eigen boezem

Maatschappelijk gezien betekent het op de eerste plaats aan ouders de ruimte bieden om tijd met hun kind(eren) door te brengen. Nederland staat er slecht voor als het bijvoorbeeld gaat om zwangerschaps- en ouderschapsverlof, vergeleken met andere landen. Al snel na de geboorte van het kind ontstaat de stress omdat moeder weer moet gaan werken. Tijd om haar kind echt goed te leren kennen en een stevige en veilige relatie op te bouwen is er niet of nauwelijks. Slapeloze nachten, voortdurende vermoeidheid van de jonge ouder(s) en de hoeveelheid tijd die zij niet ontspannen met haar kindje kan doorbrengen, brengen stressvolle reacties in de relatie met zich mee.
Door omstandigheden zijn zo'n ruim 30 tot 40% van de kinderen onveilig gehecht en tenminste één op de zeven kinderen tussen de nul en vier jaar heeft psychische problemen die hun ontwikkeling ernstig bedreigen. Van de 8 tot 12 jarigen heeft één op de vijf kinderen psychosociale problemen; bij jongeren lijdt 155,4 % aan emotionele problemen (angst, depressie, eenzaamheid ea.), 13,6 % aan gedragsproblemen en heeft 14.3 % problemen met leeftijdgenoten.

Een kind dat zich in zijn diepste wezen niet gekend en onbegrepen voelt, raakt in emotionele nood. Het blijft een heel leven op zoek naar erkenning, gezien en geliefd te worden: er bij te horen. Er bestaan geen lastige kinderen! Wel bestaan er vele kinderen die ons getuige of slachtoffer maken van hun innerlijke pijn. Pijn die we zouden kunnen voorkomen door prioriteit te geven aan de noodzakelijke voorwaarden voor ouders om hun kind in goede omstandigheden te kunnen opvoeden. Als wij bijdragen aan de basisbehoeften van ouders, opvoeders zodat zij beschikken over rust in plaats van stress, over voldoende middelen en vaardigheden, over steun en bescherming dan reikt dat ver uit in de toekomst van onze kinderen!

Het vraagt een revolutie! Wel, hier is het plan. . . . .

Investeren in kinderen en ouders loont en vormt een onmisbare en duurzame basis voor een vreedzame wereld. 

Als het niet goed gaat met kinderen, zijn er goede en werkzame interventies waarmee ouders en kinderen geholpen worden om de interactie te verbeteren, hun relatie te versterken en opvoedingsvaardigheden uit te breiden. 
Eén van deze interventies is Ho,tot hier en niet verder...! .

Een laagdrempelige en diepgaande methode die zich richt op de oorzaak achter het probleemgedrag, met expliciete aandacht voor de basisbehoeften en betrokkenheid van kind én ouders. Persoonlijke aandacht is het sleutelwoord. Ouders krijgen apart én samen met hun kind een cursorisch én ervaringsgericht aanbod uitgaande van spelen en bewegen. Voor de kinderen loopt er parallel aan het aanbod van de ouders een training, waar oog is voor hun basisbehoeften en het 'leren met het lijf' helpt om tot zelfbewustzijn en zelfvertrouwen te komen.

Bij kinderen zijn het bewegen en spelen primair als het gaat om de wijze waarop zij contact leggen en zichzelf uitdrukken. Daarin kan het kind of de jongere zichzelf lichamelijk in actie en in interactie met anderen ervaren, zich van zijn handelen, denken en voelen bewust worden en daardoor leren en veranderen. Kinderen volgen een training waarbij het bewegingsgedrag en de daarmee verbonden de (lichaams)beleving uitgangspunt zijn voor leerprocessen om het lichamelijke, emotionele, cognitieve en sociale functioneren te verbeteren.

Ho, tot hier en niet verder...! is preventief, pedagogisch als curatief inzetbaar.

Geschikt voor zowel internaliserende als externaliserende problematiek, als ook voor kinderen met een verstandelijke, spraak- of taalbeperking of die de Nederlandse taal niet of beperkt spreken. Zowel in individuele contacten als in groepsinterventies.

Meer informatie: www.psychosocialeweerbaarheid.com

Zojuist verschenen:

Methodiekboek Ho, tot hier en niet verder...!, psychosociale weerbaarheid voor kinderen,ouders en opvoeders. Jooske Kool (2016). Uitgeverij Acco , ISBN 9789492398017 

Werkboek voor kinderen - ISBN 978-94-92398-05-5

Werkboek voor ouders, opvoeders - ISBN 978-94-92398-06-2

KINDEREN HELPEN MET ANGST EN STRESS

Angstige ervaringen horen bij het leven. We kunnen kinderen helpen om veerkracht en weerbaarheid te ontwikkelen: het vermogen om met angst, stress en hulpeloosheid om te gaan. 

Gezonde, weerbare kinderen zijn nieuwsgierige kinderen: het leven ervaren zij als een avontuur en moedig onderzoeken zij alles wat op hun pad komt. Onvermijdelijk brengt dat verlies, botsingen, schokken, conflicten met zich mee. Hulpeloze kinderen zijn niet bestand tegen deze verwondingen of 'aanvallen'. Het leidt er toe dat zij hun zelfvertrouwen verliezen, zich terugtrekken en angsten ontwikkelen. Of juist tonen zij agressief gedrag, hyperactiviteit en lopen kans op het ontwikkelen van verslavingen als zij ouder worden.
Hen kan een levenslange lijdensweg bespaard blijven als invoelende ouders, begeleiders, leerkrachten oog hebben voor hun diepe nood en met zorg voor de basisbehoeften hen noodzakelijke vaardigheden helpen ontwikkelen.

Aanhoudende angst en stress zijn intense ervaringen die er voor zorgen dat een kind de verbinding met zichzelf en zijn lichaam kwijtraakt. het kind voelt zich buitengewoon kwetsbaar en hulpeloos; het heeft als het ware geen been meer om op te staan!

Met woorden kunnen kinderen vaak geen uitdrukking geven aan hoe ze zich voelen. Maar emoties zijn op de eerste plaats voelbaar in het lichaam, en kinderen spreken die taal van 'gewaarworden' uitstekend! Dat geldt voor ons volwassenen ook, al is bij velen van ons als taal (helaas) op de achtergrond geraakt. Het lichaam drukt uit wat wij voelen en slaat emoties en spanningen (stress) op als deze niet geuit wordt. "Mijn adem stokt in mijn keel" - "Ik ben sprakeloos" - "Ik heb geen been om op te staan..."

Om kinderen te helpen, moet je eerst zelf (weer) je eigen innerlijke belevingswereld kennen en deze taal goed leren spreken. Oefenen in gewaarworden, wat ervaar je in jouw lichaam, wat voel je, waar voel je het? Wat gebeurt er als je aandacht geeft aan dat gevoel?

Ook dagelijkse situaties kunnen schokkend zijn!
Veel dagelijkse situaties kunnen de oorzaak zijn van angst en stress. Daarbij is het ene kind gevoeliger voor overweldigende ervaringen dan anderen. Afhankelijk van leeftijd, erfelijke aanleg, de binding /hechting met de ouders en andere stressvolle ervaringen in zijn leven.

Als ouder of opvoeder wil je niets liever dan kinderen beschermen tegen trauma's, tegelijkertijd wil je ook dat ze voor zichzelf leren zorgen en kunnen omgaan met stressvolle situaties. Een hele klus! Wetend dat stress en trauma's een verwoestende werking op zowel de fysieke, emotionele, mentale én cognitieve ontwikkeling hebben.

Om kinderen 'het beste' te geven, is het belangrijk om oog te hebben voor de echte oorzaak van het probleem(gedrag). Het is belangrijk om te begrijpen waarom een kind angstig blijft of andere angsten ontwikkeld; boos is 'om niets' en zich agressief gedraagt, ook als het feitelijke gevaar al lang is verdwenen. En ook als het kind niets laat merken, draagt het mogelijk een onverwerkte ervaring met zich mee, die op enig moment de ontwikkeling van het kind in een bepaald gebied zal blokkeren.

Ons lichaam reageert als eerste op onveilige situaties, gealarmeerd en aangestuurd door ons reptielenbrein; de hersenstam en limbische systeem. Dit deel van onze hersenen waakt over onze veiligheid en doet alles om ons te laten overleven. Wàt we ook doen, in onveilige situaties reageert het lichaam onmiddellijk, het zorgt er voor dat we vluchten of vechten, en wanneer dat niet mogelijk is, bevriezen we. In schokkende ervaringen kan het zijn dat een kind 'bevriest', waardoor het lichaam in de alarmstand blijft staan. Dat kan het geval zijn, óók als het zich niets meer herinnert: het spel, het gedrag en lichamelijke klachten laten zien dat er iets heel erg mis is. Ook voor de volwassene. Gewone', 'alledaagse' gebeurtenissen, kunnen voor het kind op grond van zijn beleving, leiden tot een traumatische ervaring.

Spanning, angst, verdriet, boosheid......dat voel je in je lijf! Luister naar je lijf!
Kinderen hebben misschien geen woorden voor wat ze voelen, maar ze weten precies hoe een schokkende ervaring voelt! “Er knijpt iets mijn keel dicht!” , “het drukt heel erg hier! (op de borst)”, “Er zitten klauwen in mijn buik.....!”, “Mijn hart is van steen.....”. “Het draait in mijn hoofd....!”.

Als volwassene ben je vaak weinig gericht op je lichamelijke gewaarwordingen, sommigen van ons negeren deze en drukken ze weg. De EERSTE STAP om kinderen te kunnen HELPEN is je zelf (weer) bewust te worden van deze lichaamstaal.
Hoe weet je of iets prettig is of niet?
Op welke manier reageert je ademhaling op spanning en ontspanning? Wat verandert er dan?
Hoe spreekt je lichaam tot jou? 

Gun jezelf aandacht en tijd om naar je lichaamsgewaarwordingen te luisteren. 

Bij een intense of schokkende ervaring: Wat voel je veranderen?
Hoe neem je dat waar en wáár in je lijf?
Merk eens op hoe je lichaam NU aanvoelt. 

Het lichaam reageert direct op angst en stress. Met liefdevolle aandacht geef je deze gevoelens de ruimte en komt er ontspanning. Langer durende stress maakt ziek. Ruim 80% van de ziektes waar wij aan lijden, zijn stressgerelateerd! 

Wat een CADEAU voor jezelf en je kinderen als jij leert luisteren en gehoor geeft aan jezelf!
En zo leer jij je kind zichzelf ook beter begrijpen. Zo neemt stress af en de band tussen jullie wordt sterker!